Titel: Ik geef je de zon

Schrijver: Jandy Nelson

Datum: 27-8-17

Cijfer: 7/10

Liefde is slechts de helft van het verhaal.

Jude en haar tweelingbroer Noah zijn op hun 13e onafscheidelijk, ondanks hun uiteenlopende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor hen allebei. Maar na een tragische gebeurtenis groeien Noah en Jude steeds meer uit elkaar. Drie jaar later spreken ze elkaar amper nog en lijkt hun band onherstelbaar beschadigd. Dan ontmoet Jude een eigenwijze, vreemde maar knappe jongen, die haar voorstelt aan iemand die haar hele leven (en dat van Noah) opnieuw omgooit.
Wat Noah en Jude zich niet realiseren is dat ze allebei maar de helft van het verhaal hebben, en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.

Ik geef je de zon heeft bijna alleen maar lovende recensies. Dan moet het boek wel goed zijn toch? Ondanks dat heb ik het boek de eerste keer toen ik het las na een tijdje aan de kant gelegd, omdat ik het helemaal niks vond. Uiteindelijk vond ik toch dat ik dit boek wel gelezen moest hebben, dus heb ik nog een poging gewaagd om het uit te lezen. Deze keer is het wel gelukt. Maar wel met wat moeite.

Laat ik beginnen met een positief punt: de schrijfstijl. Die is namelijk echt fantastisch! Je zit als lezer echt helemaal in de gedachten van Noah. Als je dat als schrijver zo op papier kan zetten, dan ben je echt meesterlijk goed! Ook bevat het boek heel veel beeldspraak en dit levert ontzettend mooie quotes op. 

Het boek was aan het begin heel vaag en ik snapte er weinig van. Het was ontzettend inkomen en dit maakte ook dat ik het boek de eerste keer heb weggelegd. 

Het boek bevat dan wel hele mooie zinnen, snel leest het niet. Het leest juist ontzettend traag. Er gebeurd ontzettend weinig in het boek en dat maakt dat het een beetje saai wordt. Hierdoor dwaalde ik de hele tijd af met mijn gedachten. Echt heel erg vervelend, maar op de een of andere manier kon ik mijn hoofd er niet bijhouden. 

Ik geef je de zon zit ontzettend goed in elkaar. Nelson weet de twee verhaallijnen van Noah en Jude steeds meer naar elkaar toe te brengen. Dat is gewoon echt geweldig om te lezen. 

Dit boek heeft zo'n mooie cover. Zo kleurrijk en vrolijk. Echt een cover die er tussenuit springt. Ik wordt gewoon serieus helemaal blij als ik deze cover zie. 

Waar ik me het meest aan geërgerd heb tijdens het lezen van dit boek, zijn de mega-lange hoofdstukken. Soms waren het wel vijfentachtig bladzijden. Dat vind ik echt vreselijk. Bij korte hoofdstukken pak je er nog snel een paar mee voordat je het boek weglegt. Bij Ik geef je de zon leek er geen einde aan te komen. Naar mijn mening hadden de perspectieven opgedeeld moeten worden in hoofdstukken. Dan leest het verhaal gelijk veel vlotter.

De toevoeging van kunst in het verhaal vind ik heel leuk bedacht en ook nog eens heel goed uitgewerkt. Mijn complimenten!

Ik geef je de zon heb ik even moeten verwerken nadat ik het gelezen had. Toen ik het net uit had, was ik er echt helemaal klaar mee, maar toen ik er later nog eens beter over na ging denken, was het boek eigenlijk wel goed. Ik moest het gewoon even in laten werken. 

Ik ben redelijk tevreden over Ik geef je de zon. De hoofdstukken hadden wat korter gemogen,maar de schrijfstijl was dan weer fantastisch. Ik zou zeggen: probeer het ook. 

Heb jij Ik geef je de zon al gelezen? Laat hieronder weten wat jij ervan vindt!